I.
Eramos pequenos.
Eramos pequenos ata que sementamos
no embigo a urxencia da paisaxe
e as estrelas que sempre acubillaran
os nosos enigmas.
Medraron en nós os anos e as súas feridas
soubéronse pasaxeiras. Nós anhelamos
desposuírnos dos outros corpos
e de nós mesmos, cravar a nosa rabia
na beleza do instante
e da luz.
Entón, cando comprendemos o significado
da nosa terra, inserimos dedicidos nela
as nosas pegadas.
II.
Estourou a terra que contiña a nosa
semente e tivemos que aprender a apropiarnos
dun novo universo. Desligáronse as nosas figuras
da única paisaxe coñecida. As nosos contornas
nunca se contemplaran tan precisas.
«Temos que apreixar un novo infinito»,
comuniqueiche. A túa resposta foi a calma
e tamén o camiño.
Un: reter na ollada a inmensidade do descoñecido.
Dous: estudar as posibilidades da nova escena
(ti xa comezabas a marcar o movemento).
Tres: aprender a gozar da ingravidez
da historia. Catro: observar,
calar.
Logo, bailar…
III.
Baixo a condición de emigrantes construímos
na nova extensión a arquitectura da harmonía.
Depositamos nos novos templos o peso
do pasado que aínda se resistía dentro
de nós. Fíxose dentro deles o lume eterno.
Nós esquecémolo todo, agás a querenza
pola pel. Tecemos cos fíos do tacto a nosa nova
bandeira. Comezaron entón a falar as mans.
As fogueiras alumaron a nova linguaxe.
A luz conduciunos ao outro. Nós detivémonos
no seu embigo e bebemos del (aínda hoxe lle
dicimos inesquecible a aquela brebaxe).
Eramos.
Eramos…
ata que o lume o anegou todo
(detivo a nosa danza: apagounos).
O lume non nos deixou ser:
calounos.
(Publicado en Dorna: expresión poética galega nº 39)
