―Mira, avó, neste armario aínda queda algo! O pequeno Lois revisaba que a casa quedase completamente baleira. O velliño, cunhas pernas de xelatina, achegouse a el con dificultade. Tras colocar ben os lentes sobre o nariz, entornou os ollos e examinou a fotografía. ―Quen son os da foto? ―inquiriu o neno, curioso. ―O da esquerda… Seguir lendo Un lenzo en branco
Vaivéns, voltas e reviravoltas, homes con chapeu que pousan delicadamente as mans na sensual zona onde rematan as costas femininas…. Montmarte é un barrio danzarín. Hoxe, o ritmo da danza popular no Moulin da Galette é máis acelerado ca nunca, coma se os pés dos seus bailaríns anhelasen mergullarse nunha cadencia infinita. Todos semellan estar… Seguir lendo A eterna bailarina
Repetíronnos tantas veces que a terra non é nosa e aínda así o único que nos importa da viaxe é a súa estela. Empregamos as pegadas como linguaxe contra a morte e mesmo chegamos a arrincarnos a carne máis fonda para vertela nelas. Da nudez que nos impoñemos prenden as fogueiras, foxen os animais e… Seguir lendo As pegadas
Portaba o nome da súa tía suicida. A súa nai morrera cando ela era nena. Iniciouse a unha idade temperá no mundo da arte. Chegou a gañar un recoñecido premio que non puido recibir pola súa condición: xudía. A súa avoa, residente en Francia, suicídase. O seu avó comunícalle que a súa nai tamén se… Seguir lendo Charlotte Salomon
Nosotras, las mujeres que quisimos penetrar en lo salvaje, anhelamos saborear tu ser, así que nos introdujimos en la estancia que de ti heredamos y allí desgarramos los vestidos que nos habían impuesto. En medio de la sinceridad de la desnudez posamos nuestros labios en los surcos que desgarraban el suelo y descubrimos en… Seguir lendo Las hijas de tus palabras
Hai unha casa de pedra e de pan, de ternura e de espanto, en Naemor. Xulio L. Valcárcel Aínda lle chaman Santoalla á aldea esquecida na que naceu papá, punto de fuga no que converxen ladeiras salvaxemente verdes, cunca onde caen as pingas dos recordos carcomidos polo tempo. Cando penetrei de nena por vez… Seguir lendo Casa primeira
[ 1. La corporeidad ] No somos cuerpos. Solo los habitamos temporalmente. Nuestra corporeidad se justifica porque es un cerco que la lluvia puede mojar hasta un determinado momento. Cuando la humedad ya no sea posible y nos volvamos pura sequedad, nuestras moradas se desmoronarán, pero los cimientos de nuestras esencias transmutarán hacia lo eterno:… Seguir lendo Habit(u)ar las casas – poema tríptico
O pasado venres 29 de xaneiro tivo lugar a presentación de Nenæspiraes en Poio, concretamente no acolledor espazo do Casal de Ferreirós. Na mesa estiven acompañada por Anxos Rial Vidal, a que foi a miña profesora de Lingua e Literatura Galega durante os meus últimos anos no I.E.S. de Poio, e mais por Silvia Díaz, concelleira de cultura… Seguir lendo Arredor de Nenæspiraes
«Os límites da linguaxe derrogados para instaurar un novo coutar(se): os confíns da esencia propia». Así é como Armando Requeixo pecha o comentario sobre o poemario Nenæspiraes que saíu publicado onte no suplemento dominical dos xornais do grupo Ideal. É esta unha análise moi rica na que agroma a maior parte do pouso (consciente e… Seguir lendo Armando Requeixo sobre Nenæspiraes
